හිමි අහිමි

මම තේ කෝප්පය දිහා නොඉවසිල්ලෙන් බලන් හිටිය. විනාඩි  දහයක් තිස්සෙම තේ කෝප්පයේ රවුමට රවුමට කැරකැවෙන තේ හැන්ද  මාව  තව තවත් අවුස්සනව.මම අරවින්දගේ මුණ දිහා බැලුව. අරවින්ද තාමත් තේ කෝප්පය දිහා බලාගෙන හිත තේ කෝප්පය පතුලටම ගිහිල්ල හොයාගන්න බැරිව දඟලනවා වගේ.ආයෙත් තේ හැන්ද  උස්සල සිනී  කෝප්පයට  දාන්න යනකොටම මම මගේ අතේ තිබ්බ තේ හැන්දෙන්  හය්යෙන් කෝප්පයට දෙපාරක් තට්ටු කලා  අරවින්ද එකපාරටම ගැස්සිලා මා දිහා බැලුව. 
"මිස්ට අරවින්ද තේ කෝප්පෙට සීනී කීයක් දානවද ??  මම බලන් හිටිය දැනටමත් සීනී  හැඳි තුනක් .."

"අහ්හ්  මම වෙන සිහියක හිටියෙ "  අරවින්ද තේ හැන්ද පැත්තකට විසිකරල  තේ කෝප්පය දිහා බැලුව. 

"දැන් ඉතින් ඕක බොන්න බෑනෙ  මේ තේක බොන්න මටත් වැඩියි". මම බාගයක් බීපු  තේ කෝප්පෙ අරවින්ද දිහාට දික්  කලා .

"එපා  මට එපා  ඔයා බොන්න"  අරවින්ද ආයෙම තේ හැන්ද තේ කෝප්පයට ඔබල තේ කෝප්පය ඇතුල පොඩි දියසුලියක් හැදෙනකන් එකම අතට තේ හැන්ද කරකවන්න ගත්ත.මම ආයෙමත් අරවින්ද දිහා බලාගෙන හිටිය.වැලමිටට වෙනකන් අත නවාපු හැමදාම අඳින ගුරුපාට  කමිසෙ අදත් වරද්දල නැහැ.අරවින්දට තියෙන්නේ ඔය ෂර්ට් එක විතරද කියල  හැමදාම ඇහුවත්  හිනාවෙන් උත්තර දෙනවා මිසක් කවදාවත් වචනයක් නොකියන නිසා  දැන් ඒක අහන්නෙත් නැහැ.හැමදාමත් අරවින්දව ඈත තියා  අඳුරගන්නේ ඔය ගුරුපාට කමිසයකින්. කමිස සාක්කුවෙ කොනේම රැඳිල තියන පාකර් පෑනත් කමිසේටම මහල වගේ.කටින් ලේසියෙන් නිදහස් වෙන්නේ නැති වචන හැම එකක්ම ලස්සනට ඔපමට්ටම් වෙලා නොනැවතී  ගලාගෙන යන්නේ ඔය පාකර් පෑන් තුඩෙන්. බස් ටිකට් එකක්ද ,කඩල  ගොට්ටක්ද  එහෙමත් නැත්නම් අත්පිසදාන ටිෂූ කඩදහියක්ද මේ ඕනෑ දෙයක් අරවින්ද ළඟ තිබ්බොත් අර පාකර් පෑනෙන් නම් ගැලවිලා යනව බොරු.හ්ම්ම් ..නිහඬ කවිකාරය... මම අරවින්ද දිහා බලාගෙනම මටම මිමිණුව.

හැමෝම මගෙන් අහනවා ලේසියෙන් වචනයක් එලියට නොදාන  කොල්ලෙක් කොහොමද හොඳම යාලුවෙක් වුනේ කියල.මට දෙන්න හරි හමන් උත්තරයක් නැහැ.සමහර විට මම අරවින්දගේ කවි වලට කැමති නිසා.නැහැ එක්කෝ  ඒ නිහඬ බවට මම ආසයි.සමහරු අහනව ඇත්තටම මගේ හිතේ අරවින්ද ගැන අදහසක් වත් තියනවද කියල ...ම්ම්ම් ..නැහැ ....එහෙම එකක් නැහැ ....මන්ද  මම දන්නේ නැහැ ...

----------------------------------------

අරවින්දගෙයි මගෙයි හමුවීමත්  අහම්බයක්. අරවින්ද කලා පීඨයේ  මම විද්‍යාපීඨයේ  අහම්බෙන් වගේ පුස්තකාලේ එක ළඟ වාඩිවෙලා ඉඳිද්දි  කරපු කතාබහ  පොත් කවි සඟරා මාතෘකා ගොඩක් ඔස්සේ ගිහින් අන්තිමට දුරකථන අංක හුවමාරු කරගන්න තරමට අපි හොඳම යාළුවො වුනා.එදා ඉඳන් ජීවිතේ  සිද්ධ වෙන හැමදේම  අපි අතරේ බෙදාගන්න,පොඩි දෙයක් උනත් එකිනෙකාට කියාගන්න තරමට අපි සමීප යාළුවන් උනා.ඒ යාළුකම පොඩ්ඩක් හරි දුරස් උනේ අරවින්දට නිශාව හම්බුනාට පස්සෙ.එතැන් පටන් අරවින්ද නැති අඩුව නිසා මට හොඳටම දැනුන.මටත් කියාගන්න බැරි මොකක්දෝ තනිකමක් දැනුනත් පුළු පුළුවන් හැමවෙලේම අරවින්දට කෙටි පණිවිඩයක් යවන්න අරවින්ද ගැන හොයල බලන්න මම අමතක කලේ නැහැ.

 මම හතරවෙනි වසරේ විශේෂ උපාධිය කරද්දී අරවින්ද තෙවෙනි වසර ඉවර වෙලා  සාමාන්‍ය උපාධියෙන් සරසවියෙන් සමුගත්තේ මගේ හිතේ ලොකු හිඩැසක් ඉතිරිකරලා.මේ දේවල් අරවින්ද දන්නේ නැතිව ඇති.මට කියන්න උවමනාවක් තිබ්බෙත් නැහැ.අපි හොඳම යාළුවො ...මට මතකයි මම අරවින්දටත් නිශාටත් ඕනෙම වෙලාවක ඕන උදව්වක් කරනවා කියල දෙන්නගේ අනාගතේට හදවතින්ම සුබපතුව.

කාලයක් හොඳම යාළුවා වෙච්ච කෙනෙක් කාලයත් එක්කම ඈත්වෙද්දී හිතට කොච්චර දුකක් උනත්  හමුවීම වෙන්වීම  එහෙම නැත්නම් ජිවිතේ කියන්නේ මෙන්න මේකනේ කියල හිත හදාගන්නවා මිසක් සමහර වෙලාවට ජිවිත වලට මැද්දට පනින්න අපිට හැකියාවක් නැහැ ...එහෙම අත්මාර්ථකාමී වෙන්නත් බැහැ ..

ඇරත් අරවින්දට මම හොඳම යාලුවෙක්.................. 

කාලයත් එක්කම හිත ඇතුලේ අරවින්ද ගැන තිබ්බ මතකය අඩුවෙමින් වැඩිවෙමින් යටපත්වෙලා ගියා.හුස්ම ගන්න  බැරි වෙන තරමට වැඩ වැඩිවෙද්දී හිතේ තියන තනිකම පාළුව පැත්තකට විසික්වෙලා ගියා.හැම මතකයක්ම ආයෙම අලුත් උනේ ආයෙමත් අරවින්දගෙන් කෙටි පණිවිඩයක් ආවට පස්සේ. මම හිතන්නේ අවුරුද්දකට විතර පස්සේ.

 අද වගේම හවස්වාරුවක මේ අවන්හලේම අපි මුණගැහුන.අරවින්දගේ ඇමතුමෙන් අතීතයක් එක්ක වැළලිලා තිබ්බ හිතේ හිඩැස ආයෙත් අලුත් උනා  වගේ දැනුනත් එදා හවස අරවින්දව මුණ ගැහුන ගමන් මම ඇහුවේ ..කෝ අනිත් බාගේ...  නිශ ආවේ නැද්ද ? ෂුවර් එකටම මට එන්න කිවේ වෙඩින් එක ගැන කියන්ට වෙන්නැති... මගෙන් තොරතෝංචියක් නැති ප්‍රශ්න වලට අරවින්ද දුන්නේ අමාරුවෙන් මවාගත්ත හිනාවක් .... කොහොමද දැන් මොනාද කරන්නේ කියල මගෙන් ප්‍රශ්නයක් ඇහුව මිසක්  එකපාරටම මගේ ප්‍රශ්න වලට උත්තර දුන්නේ නැහැ.ඉස්සර වගේමයි  මට නිහඬව බලන් ඉන්න උනා.මගේ  හැම ප්‍රශ්නයකටම උත්තර දුන්නේ අන්තිමට. ඒකත් ලොකු නිහැඬියාවකට පස්සේ. 

"නිශාලගේ ගෙදරින් කැමති නැහැ.අපි වෙන්වෙලා දැන් ගොඩක් කල් ලබන සතියේ නීශාගෙ වෙඩින් එක ..."

 මට තේරෙන්නේ නැහැ අරවින්ද වගේ කොල්ලෙකුට අකමැතිවෙන්න හේතුව මොකක්ද කියල.කොහොම උනත් එදා අන්තිමට මොකක්දෝ සතුටක් මගේ හිතේ තිබ්බ...සමහර විට මට අරවින්දව ආයෙත් හම්බුනා නිසා ...ඒක විතරමද එකම හේතුව ...??  මට ඒක මොකක්ද කියන්න තේරෙන්නේ නැහැ.එදා දවස වගේම එදා අන්තිමට අරවින්ද අවන්හලෙන් යද්දී  ටිෂූ  කොලේක කුරුටු ගාල තිබ්බ කවිය තාමත් මට මතකයි ... 

සරසවියෙ  කෙළවරක 

ඇහැල  මල් සෙවන යට 

එකට බැඳී අත්වැල් 

ඇහැලමහකම  ලෙහුව 

වරද කීම 

සොඳුර .. මගේ සඳ 

පරවී නොයන් සබඳ 

ඇහැලමල් ඉසින්නම් 

හැමදාමත් 

බලාන  සිටින්නම් 

තවත් 

නුඹ යනෙන, නවතින, 

රැඳෙන 

ගමන් මග 

එදා ඉඳන් සතියකට දෙපාරක් තුන්පාරක් අපි හමුඋනා. පැරණි යාළුකම ආයෙත් අලුත් උනා.අරවින්ද හම්බවෙන හැම දවසක්ම එනකන් මම නොඉවසිල්ලෙන් බලන් හිටිය ...හිතේ තිබිච්ච හිඩැස ටික ටික පිරෙනවා වගේ මට දැනුනේ ..ඒත් අරවින්ද ඉස්සර වගේමයි නිහඬයි. ඒත් ඒ නිහඬ බව මට ප්‍රශ්නයක් උනේ නැහැ ... නැහැ කියන්නත් බැහැ ඒ නිහඬ බව එන්න එන්නම වැඩිවෙලාද මන්ද .. ඒ නිහඬ බව වෙලාවකට මාව නොඉවසිලිමත් කලා.

---------------------------------------------

නිශා ... අරවින්දගේ   කටහඬින් මම එකපාරටම හීන ලෝකෙන් එලියට පැන්න.

අහ්හ්  නිශා ? අරවින්ද ...මම චතූ ...හ්ම්ම් බලන් ගියාම අපි දෙන්නම ඉන්නේ හීන ලෝකෙකනේ මම හිනා උනා. 

අහ්හ්  මම නිශාගේ නමද කිව්වේ..  මට සමාවෙන්න ...

අරවින්ද ලොකු හුස්මක් ගත්ත.අරවින්ද  දැන් හැමදේම වෙලා  ඉවරනෙ.නිශාව අමතක කරන්න....මම අරවින්දගේ අත්දෙකෙන්ම තදින් අල්ලාගෙන කාලයක් තිස්සෙම කියන්න ඕන උනදේ අන්තිමට කිව්ව.

බැහැ 

ඇයි .... ඇයි ඔච්චර මුරණ්ඩු  

කියන්න ඇයි ...අරවින්ද ප්‍රශ්නයක්වත්ද 

ඔව් 

ඉතින් ඇයි නිහඬ... කියන්නකෝ. 

නිශා  දික්කසාද වෙන්න යන්නෙ.

මොකක් 

ඔව් 

ඒ ඇයි 

ඒ මිනිහට තවත් ගෑනියෙක් ඉන්නවලු ..මෙච්චරයි මම ආයෙම නිශාව වෙනකෙනෙකුට අයිතිවෙන්න දෙන්නේ නැහැ .. මම නිශාව බඳිනවා ..

අත්දෙකෙන්ම තද කරලා අල්ල ගත්ත අරවිනදගේ අත් ඉබේටම ලෙහුනේ තවත්  අයිති නැහැ කියන්න වගේ ...

අරවින්ද  මට තේරෙන්නේ නැහැ මොකුත් ..මම අරවින්දගේ ඇස්  දිහා එක එල්ලේ බලන් හිටිය ...

මම නිශාව බඳිනවා .. ඒ වචන ආයෙම  මට ඇහුන ... 

අරවින්ද ගොඩක් දේවල් කියාගෙන ගියා ..එපා මොකුත් නොකිය නිහඬව ඉන්න.ඒ නිහඬ බවට මම කැමතියි කියන්න මට හිතුන. හිත ඇතුලේ තිබ්බ හිඩැස එකපාරටම කවුදෝ ඇවිත් පහුරු ගාල ආයෙම ලොකු කරනවා වගේ දැනුන .

අරවින්ද මගේ යාලුවෙක්නෙ ඇයි  මම දුක් වෙන්නෙ ...මම  මගෙන්ම ඇහුවා ...ඒත්  හිත නිහඬ වෙලා ..මට උත්තරයක් දෙන්නේ නැහැ ... ඇයි මේ ......

අරවින්ද ගියාට පස්සෙත් ගොඩක් වෙලා මම ඔහේ ඉඳගෙන හිටිය ..ටිෂූ කොලේ අදත් කටුගාල ගිය කවියට  යටින්   මමත් කවියක් ලියල අවන්හලෙන් පිටවුනා. 

අමාවක නිමයි 

පුරසඳත්  ලඟයි 

හීන මහ ගොඩයි

තවම සිත බයයි 

වලාකුලකට 

අඳුරු වලාකුලකට ....    

                                            යළිත් නුඹ දකින්නට නොලැබෙනා බැව්

                                            හිත කොඳුරමින් කියන විට

                                            ඉසියුම්ම තැනකින් නැගී ආ රිදුමක්

                                            පුරා පැතිර යයි හදවත..

                                            නෙතුපියන් බිමට බර

                                            නොඋස්සා වුව දනිමි

                                            කොයි තරම් දුරක් නුඹ

                                            නික්ම ගොස් ඇතිද වග...

                                            ආපසු හැරෙන්නට 

                                            නුඹට පිටුපා නික්ම යන්නට

                                            හිතට කොතරම් ඕනද

                                            ඒ වුණත් පා පැකිලෙනා යුරු තවම..

                                           හදිසියෙන් වැස්සක් හඬයි

                                           අවසඟ දෙපා දෙදණ බිම සිඹියි

                                           මුහුණ සිඹි වැහි බිංදු මත මුසුව

                                           ප්‍රේමයක් ලවණ රස ගනියි....

පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙන් උපුටා ගන්න ලදී 

ප.ලි. : අන්තිමට තියන ලස්සනම කවි පංතිය අවන්හල බ්ලොගේ ලියන මහේෂ් අය්යගෙන් ඉල්ලගත්තෙ.හිත ගිය නිසා කවිය ඉල්ලා ගත්ත.කවිය දුන්නට  මහේෂ් අය්යට ගොඩක් ස්තූතියි  :)